ძნელია მსოფლიო კულტურის ისტორიაში მოძებნო ისეთი ავტორი, რომლის შემოქმედებაც ასეთი შთაგონების წყარო ყოფილიყო კინემატოგრაფისთვის, რეჟისორთა და მსახიობთა თაობებისთვის. ის რომ ასეთ ავტორთა რიგს მიეკუთვნებოდა შექსპირი თეატრში ეჭვს არ იწვევს, მაგრამ შექსპირმა მსოფლიო კინოც დაიპყრო.
30-იან წლებამდე კინოში მუსიკას მხოლოდ საილუსტრაციო როლი ჰქონდა, მაგრამ დრამატურგიის განვითარებასთან და გართულებასთან ერთად საჭირო გახდა ადამიანური ემოციების დაქვემდებარება არამარტო კადრისთვის, არამარტო მხედველობისთვის, არამედ სმენისთვისაც და თავისთავად ცხადია, რომ ამის გაკეთება მუსიკაზე კარგად არაფერს შეუძლია.