30-იან წლებამდე კინოში მუსიკას მხოლოდ საილუსტრაციო როლი ჰქონდა, მაგრამ დრამატურგიის განვითარებასთან და გართულებასთან ერთად საჭირო გახდა ადამიანური ემოციების დაქვემდებარება არამარტო კადრისთვის, არამარტო მხედველობისთვის, არამედ სმენისთვისაც და თავისთავად ცხადია, რომ ამის გაკეთება მუსიკაზე კარგად არაფერს შეუძლია